STRESZCZENIE: Badania znaku digitalnego ujawniają jego specyfikę (niematerialność, wielowariantywność, jednoczesną przynależność do dyskursu informatycznego i komunikacji społecznej) i wynikającą z niej nową, dwupoziomową budowę znaku.
Znak digitalny ma swoją reprezentację na poziomie programowania (znaczników) i użytkowania. Jego specyfikę na poziomie programowania wyznacza aspekt meta znaku (definiowanie poziomu użytkowania), zaś na poziomie użytkowania aspekt działań (tu mediatory i operatory jako nowe typy znaków). Aspekty znaku cyfrowego: przedstawień i semantyczny odmiennie realizują się na obu poziomach (np. aspekt semantyczny znaku na poziomie programowania realizuje się w jego syntaktyce – relacji, w jaka wchodzi ze znakiem na poziomie użytkowania). Konfrontacja struktury znaku digitalnego z zastanymi teoriami znaku (binarną i triadyczną) wskazuje na niewystarczalność tych teorii do opisu nowej struktury znaku.
