STRESZCZENIE: Hiperłącze, czyli połączenie tekstu (lub jego fragmentu) z innym tekstem w cyfrowej sieci, nie jest tożsame ani z tekstem, ani z czystym mechanicznym odniesieniem, ani z narracyjnym głosem. Ten trudno uchwytny status widoczny jest jeszcze wyraźniej, gdy spojrzymy na link jako na znak. Hiperłącze okazuje się szczególnym przypadkiem, nawet po uwzględnieniu szeregu modyfikacji i poprawek, jakim uległo rozumienie znaku od czasów fundatora semiologii Ferdynanda de Sausurre'a.
W artykule zaprezentowane są rożne spojrzenia na funkcję hiperłącza w procesie tworzeniu znaczeń w powieści hipertekstowej i strukturach hipertekstowych w ogóle. Podjęta zostanie próba poszerzenia istniejącego modelów komunikacji literackiej (trójkąt Ogdena-Richardsa, model Hjelmsleva) tak, by uwzględniony został aspekt performatywny hipertekstowego połączenia. Problematyka łącza omówiona zostaje na przykładzie pionierskich ćwieczeń semiotycznych Tiny Schneider, eseju Hipertekstualna Świadomość Marka Ameriki oraz sieciowej gry paragrafowej Bałwochwał (Korporacja Ha!art 2013).
